Początki dziejów Piszczaca nie są dokładnie znane. W okresie wczesnośredniowiecznym ziemie nad rzeką Piszczanką oraz Werbią zamieszkiwane były prawdopodobnie przez plemię Bużan. W XIII i XIV wieku zasiedlała je głównie (pochodząca zza Buga) ludność rusińska, natomiast w następnych wiekach przybywali tu również osadnicy z Mazowsza i Korony. Proces ten doprowadził do dyfuzji kulturowej, tworząc swoisty konglomerat kultury łacińskiej i bizantyjskiej, widoczny nie tylko w wierzeniach religijnych, ale również w tradycjach oraz obyczajach.

Na rozwój osadnictwa na ternie obecnego Piszczac wpłynęło wiele czynników, m.in. korzystne usytuowanie geograficzne w pobliżu rzek, intensyfikacja politycznych i handlowych kontaktów polsko- litewskich. Z Wilna do Krakowa prowadził, liczący ponad 900 kilometrów gościniec krakowsko-wileński. Jego częścią był gościniec lubelski łączący Brześć z Lublinem i przebiegający m.in. przez Pieszczatkę i Dobrynkę.

Źródło: http://turystyka.krasnik.eu/index.php/szlaki-turystyczne/13-szlak-jagiellonski

W miejscowościach położonych przy szlakach komunikacyjno-handlowych powstawały stacje, (zajazdy), w których można było zjeść i odpocząć przed dalszą podróżą. Najprawdopodobniej to właśnie powstanie stacji królewskiej nad rzeka Piszczanką stało się zaczątkiem procesu tworzenia się osady Pieszczatki. Sama zaś nazwa pochodzi zapewne od staroruskiego słowa „pieszcza” - żywność, pożywienie. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pojawiają się w źródłach historycznych w latach dwudziestych XVI wieku., czyli jeszcze przed lokacją miasta. Dowodzi to, że Pieszczatka nie była lokowana na „surowym korzeniu”, ale powstała z przekształcenia istniejącej już osady. Dokument lokacji miasta 29 marca 1530 roku wystawił król Zygmunt I Stary, a pierwszym jego wójtem został Paweł Kotwic. Pieszczatka posiadała typowy układ przestrzenny miast lokowanych na prawie magdeburskim z placem targowym w centrum, na którym co wtorku odbywały się targi. Miasto i włości przyległe obejmujące m.in. Dobrynkę, Dabrowicę Małą, Połoski, Wyczółki należały do dóbr królewskich. Przy granicy z dworem łomaskim wzniesiony został dwór wraz zapleczem gospodarczym. Służył on królowi i jego świcie jako miejsce postoju w czasie podróży gościńcem krakowsko – wileńskim. Herb „człowieka z „krogulcem” otrzymała Piszczatka 4 sierpnia 1569 r. od króla Zygmunta II Augusta. U schyłku XVI wieku miasto liczyło ok. 1400 mieszkańców, wśród których przeważała ludność pochodzenia rusińskiego (ok. 60 %), ludność pochodzenia polskiego stanowiła ok. 35 %, zaś żydowskiego ok. 5%. W drugiej połowie XVII wieku Piszczac otrzymał w dzierżawę Michał Kazimierz Radziwiłł. W posiadaniu Radziwiłłów miasto pozostawało do 1747 r., kiedy to ponownie wróciło do dóbr królewskich.

Po III rozbiorze Polski (1795 r.) Piszczac znalazł się pod zaborem austriackim, zaś po kongresie wiedeński (1815 r.) - po zaborem rosyjskim. W 1869 r. na mocy ukazu carskiego Piszczac utracił prawa miejskie i został przekształcony w osadę, którą pozostaje do dzisiaj. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w listopadzie 1918 r. Piszczac zamieszkiwało ok. 1000 osób. Gmina Piszczac składa się wówczas z 11 gromad: Choroszczynka, Chotyłów, Dobrynka, Kolonia Piszczac, Nowy Dwór, Piszczac, Połoski, Popiel, Trojanów, Wołoszki i Zahorów.

W okresie międzywojennym w Piszczacu swoje siedziby miały różne organizacje społeczne, m.in.: Oddział Związku Strzeleckiego, Ochotnicza Straż Ogniowa (prezes - Józef Wójcik, komendant - Stanisław Zieliński), Koło Rezerwistów Wojska Polskiego, Koło Ligii i Obrony Przeciwpowietrznej i Przeciwgazowej, Stowarzyszenie Młodzieży Katolickiej, Koło Ligi Morskiej i Kolonialnej, Koło Związku Młodzieży Wiejskiej, Kółko Rolnicze, Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny, Posterunek Policji Państwowej, Sąd Grodzki, kościół rzymskokatolicki, bożnica żydowska. Działały też instytucje finansowe - Gmina Kasa Pożyczkowo-Oszczędnościowa oraz żydowska Kasa „Gewmiłus Chased”. Sercem miasteczka był częściowo brukowany rynek. Przebiegała przez niego szosa bita, ciągnąca się z Tucznej do Chotyłowa i dalej do Zalesia. Przez Piszczac przebiegała droga Biała Podlaska-Sławatycze, mająca w okresie międzywojennym status drogi wojewódzkiej. Posiadała ona brukowaną nawierzchnię. Oprócz niej tylko droga gminna Piszczac-Połoski miała podobną nawierzchnię, pozostałe drogi były drogami gruntowymi.

W okresie II wojny światowej na terenie gminy Piszczac rozwijała się działalność niepodległościowa. Na czele V rejony ZWZ-AK obejmującego gminę Piszczac stanął Stanisław Lewicki ps. „Rogala”. Piszczacki oddział AK składał się z trzech plutonów: I obejmował Piszczac i Chotyłów, II- Choroszczynkę i Trojanów, III- Dobrynkę i Nowy Dwór Oprócz walki zbrojnej i dywersji w Piszczacu rozwijało się także tajne nauczanie. Odbywało się ono w działających pod nadzorem władz okupacyjnych szkołach podstawowych, oraz w domach prywatnych, najczęściej należących do nauczycieli. Piszczac został wyzwolony spod okupacji niemieckiej 24 lipca 1944 r. przez oddziały 70-tej Armii Czerwonej z 1. Frontu Białoruskiego.

Wkroczenie Armii Czerwonej do Polski zapoczątkowało proces daleko idących zmian polityczno-społecznych i ekonomicznych. Rozpoczął się proces stalinizacji Polski. Od połowy 1947 r. rejon Piszczac-Chotyłów stał się punktem zbornym ludności wysiedlanej z powiatu bialskiego na tzw. Ziemie Odzyskane. Na początku lat pięćdziesiątych Piszczac liczył ok. 2 tys. mieszkańców. W osadzie znajdował się Urząd Gminy, posterunek Milicji Obywatelskiej, Urząd Pocztowy, Szkoła Podstawowa, kościół parafialny, kilka sklepów, dwie piekarnie, apteka. Na terenie gminy działalność prowadziła Spółdzielnia Produkcyjna, Ośrodek Maszynowy, Konserwacyjna Spółka Wodna, Ośrodek Zdrowia, Straż Pożarna. W latach pięćdziesiątych sukcesywnie postępowała elektryfikacja i poprawiała się infrastruktura drogowa. Osada była też znanym na rynku lokalnym ośrodkiem handlu końmi i bydłem.

Po wprowadzeniu w 1975 r. nowego podziału administracyjnego Polski osada Piszczac została siedzibą jednej z 32 gmin w nowoutworzonym województwie bialskopodlaskim. Okres lat siedemdziesiątych był czasem rozwoju infrastruktury komunikacyjnej, handlowej i usługowej w Piszczacu – ulice były utwardzane i asfaltowane, powstawały nowe sklepy, zakłady rzemieślnicze, przedszkole, gospoda „Ludowa”, działalność prowadził Bank Spółdzielczy, Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Piszczac był ważnym ośrodkiem handlu i usług na rynku lokalnym. Znajdowały się też tu siedziby organizacji politycznych - Gminnego Komitetu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, Gminnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej.

Ożywienie społeczno-polityczne mieszkańców Piszczaca nastąpiło wiosną 1989 r. Wówczas nadzieje na odzyskanie wolności i przywrócenie systemu demokratycznego przyczyniły się do ich aktywizacji i zaangażowania w transformację ustrojową. Piszczac wkraczał w nowy okres dziejów, zapisany na kartach III Rzeczypospolitej. 27 maja 1990 roku odbyły się pierwsze wolne i demokratyczne wybory samorządowe, w wyniku których radnymi zostali: Korneluk Jadwiga, Sojka Stefan, Szymczak Bronisław, Jaśkiewicz Marian, Moniuszko Henryk, Wrona Stanisław, Kaczan Edward, Soćko Henryk, Maksymiuk Jan, Strzemecki Edward, Iwanowski Ireneusz, Korzeniewski Włodzimierz, Tymoszuk Paweł, Kurowski Jan, Warda Stanisław, Lewandowski Marek, Antończyk Józef, Markowski Eugeniusz, Wrzaszcz Ryszard, Dawidziuk Stanisław, Marciniuk Henryk. Rada wybrała na wójta gminy Jana Kurowskiego. Władze samorządowe Gminy Piszczac rozwijały przez 30 lat infrastrukturę społeczną, techniczną, komunikacyjną, inwestowały w szkolnictwo i kulturę, tworząc dogodne warunki dla rozwoju gminy oraz zaspokajania potrzeb jej mieszkańców.